Ik werd geïnterviewd door Ouders van Nu over de yonisteam en postpartum zorg. Super enthousiast was ik, want hoe fijn is het dat er steeds meer licht wordt geschenen op dit nog vaak ondergeschoven onderwerp. Er lijkt een shift te zijn en medici en geboortezorgers komen dichter bij elkaar te staan en er ontstaat een gesprek en discussie. Mooier kan niet!
Totdat ik het eindresultaat las. En eigenlijk vooral de laatste twee alinea’s. Los van het (heel!) positieve geluid over een nog zo ongrijpbare tool als de yonisteam is dit artikel is in mijn ogen een schoolvoorbeeld van hoe we zwangeren en net bevallen vrouwen gewend zijn in een hokje te duwen. Het hokje van onwetendheid, domheid en paniek. Onvoorbereid, schreeuwerig en onrealistisch. Vrouwelijke autonomie in de geboortekamer/kraambed staat nog steeds ter discussie en in deze tijd en samenleving is dat misschien nog logisch. Iets met groeipijn. On the other hand: het is 2020 mensen, time to wake up. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er ook maar één zwangere dame is die door dit artikel haar geboorteplan niet durft in te leveren.
In de laatste alinea’s uit gynaecoloog Bekkers zijn zorgen over waaróm er steeds meer vraag is naar postpartumbehandelingen. ‘We leven in een maakbare samenleving en denken altijd maar dat we alles naar onze hand kunnen zetten. Maar we verliezen de realiteit een beetje uit het oog. Ik zie vrouwen met prachtige bevalplannen van vijf A4’tjes aankomen: ze hebben het over meditatie, bevallen in bad, rustgevende muziek die gedraaid moet worden. Het is heel goed dat ze daarover nadenken, maar je moet ook inzien dat het soms anders kan gaan. Hoe meer een vrouw streeft naar die perfecte bevalling en die perfecte kraamweek, hoe sneller ze van een koude kermis thuiskomt.’ Bam. That’s it. Ik kan mij niet voorstellen hoe je je nog meer onbegrepen kan voelen dan door dit soort statements. Gaan we hier niet het hele idee van een bevalplan (die overigens steeds vaker een bevalWENS wordt genoemd, want plannen gaat nou eenmaal niet) totaal voorbij? Bevalplannen die juíst na zorgvuldig inlezen en voorbereiden worden geschreven. Plannen die worden gemaakt omdat deze vrouwen zich juist bewust zijn van alle gevaren en voor- en nadelen van een bevalling? Dus ook de nadelen en gevaren van interventies zoals een knip of een ruggenprik, hoe belangrijk een gezonde mentale staat (hello rustgevende muziek) is voor de vordering van de bevalling. De meerderheid van mijn behandelingen worden geboekt door vrouwen nog tijdens hun zwangerschap, omdat ze zich bewust zijn van de struggles van de kraamweek en het vierde trimester. Niet uit paniek of onwetendheid. Niet omdat ze ervan uit gingen dat hun bevalling een grote wollige droom zou zijn. Maar uit empowerment en regie over de loop van hun eerste weken als moeder. Het is een manier om weer te aarden, om gevoelsmatig de controle terug te pakken die tijdens de bevalling wellicht is weggenomen en om gewoon even heerlijk voor jezelf te zorgen na misschien wel de zwaarste prestatie van je leven.
“We plaatsen zwangere vrouwen in een hokje. Onvoorbereid, schreeuwerig en onrealistisch”
Zullen we er als samenleving naar streven om te stoppen met hokjes denken? We’re all on the same team en hebben immers hetzelfde doel voor ogen: zowel fysiek als mentaal gezonde baby’s op de wereld zetten. Maar zullen we dan ook alsjeblieft de moeder blijven zien als volwassen, autonoom en gelijk persoon? Met elkaar in gesprek blijven? Alleen dan bereiken we met z’n allen zoveel meer.
Begrijp mij niet verkeerd: ik wil de heer Bekkers niet af- of aanvallen. Ik hoop vooral awareness te creëren over hoe je als zwangere of kraamvrouw wel degelijk de regie mag pakken en je écht geen zorgen hoeft ze maken over een gynaecoloog die geen tijd of zin heeft om zijn/haar gewoontes te doorbreken en zich aan te passen aan jouw wensen. Dit is JOUW bevalling, JOUW lijf en JOUW moment. Dus voor iedereen die dit leest en een bevalplan van 30 pagina’s klaar heeft liggen; you go girl. And please enjoy the ride.
